Leśne jezioro.

[Furia]

Przerażona stanęłam dęba i pocwałowałam w las. To za bardzo przypominał o mi syna mojego poprzedniego właściciela. Byłam jednak wciąż w zasięgu wzroku Carino i Ness.

[Carino]

Ciągle byłem niespokojny, wiedziałem że jeżeli stracę Kat to będę musiał do niego wrócić. Wiedziałem że zacznie ponownie się na mnie znęcać.

[Furia]

Spuściłam głowę nisko i parsknęłam smętnie. Nie śmiałam się poruszyć, a do mojej głowy napływały wspomnienia.

[Carino]

Byłem cały spięty, zdenerwowany i przestraszony, nagle w krzakach coś się poruszyło przestraszony zawierzgałem i głośno Zarżałem, po czym ruszyłem dzikim pędem przed siebie.

[Furia]

Moje ciało przeszył dreszcz. Potem następny, aż w końcu cała się trzęsłam. Przerażona Ness, widząc to podeszła do mnie i pociągnęła w swoją stronę. Powolnym krokiem poszłam za nią. Kiedy już byłyśmy obok jeziora znów dostałam dreszczy. Moje oczy powoli się przymykały, a nogi miałam jak z waty. Kolejny dreszcz, tym razem mocniejszy. Vanessa niespokojnie gładziła mnie po szyi. Jedna chwila, jeden mocny dreszcz i zorientowałam się, że leżę na ziemi, a moim ciałem wstrząsają kolejne drgawki.

[Carino]

Biegłem jak szalony przed siebie. W końcu trafiłem na jakąś nieznaną mi łąkę. Zatrzymałem sie na niej i usłyszałem huk strzelby. Coś trafiła mnie w nogę. To był kłusownik. Pżarażony zarżałem i z krwawiącą dość mocne nogą chciałem wrócić na polane lecz ktoś zażucił mi lasso na szyje, zacząłem wież-gać. Przed sobą zobaczyłem dwóch męrzczyzn.

[Furia]

Ness usłyszała huk. Ja także. Głośne rżenie przeszyło nas do szpiku kości. Od razu rozpoznałam w nim Carino. Chciałam do niego biec, lecz nie mogłam. I właśnie w tej chwili obudziła się Kat...

[Carino]

Próbowałem się wyrwać ale zarzucili na mnie drugie lasso. Nadal wierzgałem ale czułem jak opadam z sił, to przez tą ranę na nodze.Wtedy Kat otworzyła oczy, Usiadła, próbowała wstać ale nie mogła:
-Gdzie ja jestem?

[Furia]

- Nieważne. - ucięła Ness. - Tam coś się dzieje, a Furia nie jest w najlepszym stanie. - spojrzała smutnie na mnie. Ledwo dyszałam, moje chrapy rozszerzyły się maksymalnie, a oczy szukały pocieszenia i pomocy. Vanessa wstała.
- Chodźmy. - rzuciła i pobiegła w stronę wydawanych odgłosów.

[Carino]

Próbowałem się wyrwać,ponownie zrażałem z nadzieją że ktokolwiek mnie usłyszy. Po chwili mężczyzna dobiegł do mnie z jakąś strzykawką, po raz ostatni stanąłem dęba, jednak zdążył mi wstrzyknąć jakiś płyn. Po chwili świat zaczął wirować, upadłem na ziemie. Ostatnia rzeczą jaką zrobiłem był przeraźliwe rżenie potem zapadła ciemność.

[Furia]

W momencie kiedy Carino upadł, wydałam z siebie coś na kształt rżenia i całkiem zamknęłam oczy. Nessie tymczasem obiegła do mężczyzn.
- Co wy robicie?! - wykrzyknęła wściekła. - To mój koń! - skłamała. - Zostawcie go w spokoju!

[Carino]

Widząc to męrzczyźni uciekli z łąki, zostawiając prawie cały swój sprzęt.

[Furia]

Ness niewiele myśląc uklękła obok nieprzytomnego Carino i pogładziła go po łbie. Wyjęła wciąż tkwiącą w ciele ogiera strzykawkę i schowała ją do niewielkiego woreczka. Rana na nodze była głęboka. Obficie krwawiła, więc Nessie bez wahania ze kolejnego skrawka swojej nowej koszuli zrobiła opaskę uciskową i założyła ją na ranę. Usiadła obok konia dokładnie oglądając wszystkie obrażenia jakich zaznał.

[Carino]

Wkońcu Kat udało sie wstać, chwiejnym krokiem podeszła do Furii, uklękła koło niej i zaczęłam ja gładzić po łbie i po czyi.

[Furia]

Ness poza głęboką raną nogi nie zauważyła nic poważnego. Usiadła więc w milczeniu gładząc Carino po jego czarnym pysku. Po chwili przypomniała sobie, że w sumie to dobrze się składa, że ogier jest nieprzytomny. Wyjęła z kieszeni wodę utlenioną i zaczęła przemywać nią rany konia. Potem zaczęła rozplątywać go z lassa. Kiedy skończyła, poklepała fryza i podeszła do zostawionego przez mężczyzn sprzętu. Wszystko wskazywało na to, że byli to profesjonaliści. Ba, nawet jeden z nich zostawił swój dowód! Dziewczyna delikatnie podniosła dokument i przeczytała głośno:
- Johan Woolen... - jego imię i nazwisko dały jej do myślenia. Syn pana Woolena! Więc na takiego człowieka wyrósł łobuz sprzed kilku lat...! Niewiele myśląc Ness wyjęła z kieszeni telefon i wykręciła numer policji. Kłusownictwo i co więcej, kradzież - ot co! To raczej nie podlega prawu ani uniewinnieniu.
- Halo? Komisariat Policji w Teirm. - powiadomił hardy głos. - O co chodzi?
- Dzień dobry. - przywitała się grzecznie nastolatka. - Chciałabym zgłosić przestępstwo.
- Proszę się przedstawić i opowiedzieć o sytuacji. - rozkazał mężczyzna.
- Nazywam się Vanessa Anderson. Pilnowałam dwa konie - jeden był mój, a drugi mojej przyjaciółki. Ten drugi przestraszył się i uciekł w las, więc pognałam za nim. Znalazłam go półprzytomnego, związanego licznymi lassami. Trzymało go pięciu mężczyzn, uzbrojonych w nieznane mi sprzęty i płyny. Jeden z takich płynów został wstrzyknięty koniowi mojej przyjaciółki i ten w tej chwili jest nieprzytomny. Łowcy zostawili jednak masę swoich sprzętów, kiedy uciekali. Jeden z nich zostawił dokumenty. Jest to niejaki Johan Woolen. - poinformowała. - Stwierdziłam,  że kłusownictwo i próba kradzieży jest karalne, więc zadzwoniłam.
- Bardzo dobrze pani zrobiła. - pochwalił mężczyzna. - Gdzie to było?
- W pobliżu Ośrodka Jeździeckiego "Azja". Jest tam takie jezioro, w pobliżu niego maleńka łąka. - wyjaśniła, mając nadzieję, że mężczyzna zrozumie.
- Ach, tak. Dobrze. Zaraz będziemy. - poinformował policjant i odłożył słuchawkę. Ness z głośnym westchnieniem wróciła do gładzenia pyska Carino, rozmyślając o Johanie...