Wild Heart

(http://us.123rf.com/400wm/400/400/taden/taden0910/taden091001004/5725617-pole-zyto-pod-piekne-niebo.jpg)

Tuż przed polem Ness mnie dosiadła. Byłam bez siodła. Moja właścicielka zrezygnowała z niego już wcześniej. Bez niepotrzebnych wstępów Nessie popędziła mnie w pole. Wiatr w grzywie, chrapy otwarte szeroko, wdychające każdy możliwy zapach. Vanessa zaśmiała się głośno. Zgrywałyśmy się idealnie. Nagle dziewczyna pochyliła się do przodu i ścisnęła moje boki łydkami. Zrozumiałam. Z prędkością światła przeszłam do cwału i ruszyła z kopyta. Pędziłam do przodu, nie dbając o podłoże i ostry podmuch wiatru. Kłosy żyta biły mnie po nogach, ale co z tego? Biłam rekordy, przeskakując przeszkody będące mi na drodze. Teraz już widziałam sens w noszeniu jeźdźca na swoim grzbiecie. Dopiero w ten sposób czuję się naprawdę spełniona. To jest moje przeznaczenie i tego będę sięgała. Byłam zlana potem, ale nie zważałam na to. Za to Vanessa owszem. Wróciła na ścieżkę prowadzącą do stajni i stępem nakazała wracać do domu...

Wbiegłam spokojnym galopem na pola. Elie ani mnie nie popędzała, ani mnie nie spowalniała, ale gdy próbowałam się wyrwać, ona mi nie pozwalała. Wtem pozwoliła mi przyspieszyć, a ja korzystając z chwili wolności ruszyłam cwałem. Ellie ledwo się trzymała w siodle, ale ja nie zwracałam na to uwagi. Po pewnym czasie poczułam luz na grzbiecie. Przystanęłam i spostrzegłam, że El spadła. Ruszyłam swoim tropem i wpadłam na lekko rozgniewaną dziewczynę. Weszła na mój grzbiet i ruszyłam powolnym kłusem. Przyspieszyła mnie jednak do galopu, ale nie za szybkiego. Po długim czasie spędzonym w terenie żwawym kłusem biegłam w stronę ośrodka.